PG : 20+
Warning : BDSM ทำร้ายน้องนะคะ พี่เก็นใจร้ายไม่อ่อนโยนกับน้องเลย 5555
"โอคามิเจ้าช่วยไปหาสาสน์ให้ข้าทีสิ" เด็กผู้เป็นนายของโอคามิพูดขึ้น
"จดหมายอันใดรึขอรับ"
"ขอโทษทีนะโอคามิ ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้มันเป็นสาสน์ลับของข้าน่ะ แต่เจ้าช่วยไปเอามาได้ไหม"
"อยู่ที่ใดรึขอรับ"
"ห้องพักของเก็นอิจิโร่น่ะ"
"..."
"นะ.. ช่วยข้าหน่อยข้าต้องการสิ่งนั้นจริงๆ"
"ขอรับ"
โอคามิคิดในใจ นี่เขาต้องลำบากเข้าไปในห้องพักของคนที่เป็นศัตรูหรอ คงไม่เป็นไรหรอกมั้งแค่แอบเข้าไปเอาแล้วรีบๆออกมา ถึงมันดูไร้มารยาทก็เถอะแต่เป็นคำสั่งขององค์ชายเขาไม่มีทางที่จะขัดอยู่แล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน โอคามิเดินออกจากห้องพักขององค์ชายมาถึงห้องพักของเก็นอิจิโร่ที่อยู่ไม่ไกลมากนั้น แน่นอนว่าเวลากลางวันแสกๆในห้องมันไม่มีใครอยู่ ห้องพักนั้นปิดอยู่... ทำไมนินจาที่เก่งกาจอย่างโอคามิจะหาทางเข้าไม่ได้ เขากระโดดเข้าทางหน้าต่างไปอย่างง่ายดาย โอคามิคิดในใจ 'หึ สะเพร่าเสียจริง'
ค้นแล้วค้นอีกค้นมันทุกซอกทุกมุมมันก็ยังหาไม่เจอเสียที ตรงมุมห้องมีกล่องไม้ทึบซึ่งไม่รู้ว่าโอคามิผ่านมันมาได้อย่างไร เหมือนกล่องกล่องนี้มันไม่ได้ทำให้เป็นจุดสนใจ คงจะเป็นความลับที่ลับมากจริงๆ
โอคามิได้สาสน์ลับนั้นมาแล้ว ขณะที่หันหลังกลับ ชายร่างสูงยืนอยู่เป็นเงาดำพร้อมกับดาบที่จ่ออยู่ที่คอหอยผู้ที่ลักลอบเข้ามา
"เจ้ามาทำอะไรในห้องของข้า?"
"..."
"ตอบข้าสิ เจ้านินจาขององค์ชาย"
ดาบที่จ่ออยู่ที่คอขยับเข้ามาใกล้ขึ้น คมดาบบาดลำคอเรียว เลือดสีแดงสดไหลออกมาเล็กน้อย จนโอคามิต้องยอมตอบเพราะถ้าไม่รู้ว่าไม่ตอบมันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
"ข้ามาเอาสาสน์ให้องค์ชาย"
ดาบที่จ่ออยู่ที่คอถูกเก็บเข้าฝัก ตามด้วยคำถามอีก
"ทำไมเจ้าถึงเข้ามาโดยพลการแบบนี้?"
"..."
เก็นอิจิโร่คิดไว้อยู่แล้วว่า คำตอบมันคงไม่พ้นนายของมันแน่ๆ เก็นอิจิโร่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเจ้านินจาหน้าตายไร้อารมณ์นี่อีกต่อไปแล้ว แต่การเข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้มันก็ทำให้เจ้าของห้องไม่สบายใจอยู่ดี นี่เขาควรจะจับมันพันธนาการเป็นการลงโทษไว้ที่คุกดีหรือไม่
"เจ้าอย่าเพิ่งไป"
"ในเมื่อเจ้าเข้ามาแล้ว ข้าก็จะไม่ให้เจ้าออกไป"
"ข้าจะพันธนาการเจ้าไว้ในห้องของข้าจนกว่าข้าจะพอใจ"
โอคามินำดาบออกมาจากฝักพร้อมต่อสู้ เป็นการปฏิเสธว่าเขาไม่ยอมที่จะถูกขังไว้ในห้องนี้แน่นอน
โอคามิพลาดท่าให้กับเก็นอิจิโร่อีกครั้ง ดาบเล่มยาวปักเข้าที่กลางอก ร่างนั้นล้มลงไปนอนกับพื้น
"หึ.."
"แค่นี้เองรึ"
ร่างที่นอนอยู่กลับลุกขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อด้วยพลังสายเลือดมังกร พลังนี้เก็อิจิโร่ก็ปราถนาที่จะได้มันมาเหมือนกันแต่องค์ชายไม่ยอมยกให้นี่สิ
โอคามิอยู่ในสภาพไม่มีเรี่ยวแรง ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าไม่ตายแต่เขาก็เหนื่อยที่จะสู้ต่อในตอนนี้ เก็นอิจิโร่นำเชือกเส้นหนึ่งมา โอคามิไม่ได้คิดอะไรว่าเขาจะทำอะไรต่อไปจนเก็นอิจิโร่พูดขึ้นมา
"ข้าจะมัดเชือกนี้ไว้ที่คอเจ้าแล้วล่ามเจ้าไว้เยี่ยงสุนัข"
"อึก.. ว่าอย่างไรนะ เชือก?" ดวงตาน้อยเบิกโพลง แน่นอนเพราะประโยคเมื่อกี้ทำเอาไปไม่ถูก
"ใช่พันธนาการเจ้าเอาไว้อย่างไรไงล่ะ เหมือนสุนัขไม่ก็สัตว์เลี้ยงภายใต้เจ้านายของของมัน" เก็นอิจิโร่พูดพลางมัดเจ้านินจาขององค์ชายที่น่าสงสารนี่ไว้กับเสาสักต้นหนึ่งในห้องนี้
ร่างเล็กยังคงไม่พูดอะไร ได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่คนตรงหน้าทำลงกับเขา ยังไม่รู้ตัวว่าเครื่องแต่งกายที่ใส่มาปกปิดร่างกายมิดชิด ถูกนำออกด้วยน้ำมือของคนตรงหน้า
ริมฝีปากร้อนประกบริมฝีปากของคนภายใต้อาณัติ รสเฝื่อนขมจากการกดจูบที่รุนแรง ลิ้นร้อนเกี่ยวพันกันมั่วไปหมด การกดจูบครั้งนี้ทำให้ร่างที่ถูกจูบกลับมีอารมณ์ร่วมขึ้นมา
"เจ้าก็ไม่เลวนี่" เก็นอิจิโร่พูดชมร่างเล็กพรางถอดเกราะที่สวมใส่อยู่ออก
โอคามิยังคงไม่ตอบอะไรเพราะเขาไม่แน่ใจกับความรู้สึกนี้ เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน การถูกมัดด้วยเชือกเหมือนสัตว์แล้วถูกจูบโดยเจ้าของ ถ้ามันทำให้เขารู้สึกดีเขาอาจจะยอมกระทำอะไรแบบนั้นก็ได้
แก่นกายร้อนตั้งชูชันถูกนำออกมาตรงชี้ไปยังที่โอคามิ เก็นอิจิโร่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เรียกร่างเล็กให้มาอมสิ่งที่น่าอายนั้น
"แค่อมแล้วรูดรั้ง"
"..."
เวลาผ่านไปซักยี่สิบวิพักโอคามิก็ไม่ยอมทำให้เขาเสียทีเอาแต่ก้มหน้าอยู่นั้นแหละ เก็นอิจิโร่อดทนไม่ไหวใช้แส้ที่ข้างๆเขาฟาดเข้าไปที่ก้นของร่างเล็กหนึ่งทีเต็มแรง
"โอ้ย... อะอึก"
ร่างเล็กสะดุ้งและบิดเร้าด้วยความตกใจและเจ็บแสบ ในขณะที่โอคามิกำลังเบือนหน้าเข้าไปหาสิ่งหน้าอายที่ตั้งชูชัน ไม่วายที่จะถูกฟาดไปอีกสองสามที รอยแดงจากแส้ฟาดนั้นขึ้นมาที่ก้นนวลอย่างชัดเจน
ปากสีแดงที่ช้ำจาการจูบอย่างรุนแรงคอ้าปากเลียส่วนหัวของแท่งร้อนที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ร่างสูงถึงกับตัวกระตุกเพราะความเสียว
"อา.." เจ้าของสัตว์เลี้ยงครางออกมาเล็กน้อยเพราะเจ้าสัตว์เลี้ยงของเขา
"เจ้าอมให้มิดเสียสิ"
โอคามิทำตามทันที แท่งร้อนลึกเข้าไปในโพรงปากจนถึงคอหอย ร่างเล็กสำลักออกมา น้ำตาเอ่อล้นกับใบหน้าสีแดงก่ำ ทำให้คนตรงหน้าทนไม่ไหวแล้วที่จะย่ำยีเจ้าสัตว์เลี้ยงให้มากกว่านี้ มือใหญ่ที่ทนไม่ไหวตบไปที่ใบหน้าของโอคามิอย่างแรง โอคามิงุนงงกับการกระทำเมื่อกี้ไปชั่วขณะ
"เจ้าหยุดทำไม"
"ข้าไม่อยากทำสิ่งหน้าอายนี่แล้ว"
"แต่นี้คือบทลงโทษที่เจ้าเข้ามาในห้องของข้า ถ้าเจ้าถามมากพูดมากข้าจะฟาดเจ้าเสียอีกที"
ร่างเล็กเลือกที่จะไม่เจ็บปวดโดยการก้มหน้าไปอมแท่งร้อนนั้นต่อ
"นั่นแหละ เจ้านินจาขององค์ชาย"
"อมจนกว่าข้าจะเสร็จในปากของเจ้า"
ไม่นานนักน้ำแปลกประหลาดถูกปลดปล่อยออกมาเต็มปากของร่างเล็ก ร่างเล็กเบือนหน้าหนีพร้อมที่จะคายน้ำบ้านั้นออกมาตรงพื้นนั้น
เก็นอิจิโร่เห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้ากำลังจะคลายน้ำนั้นออกจากปาก เขาฟาดลงไปเต็มแรงที่แผ่นหลังของโอคามิ ความแสบตามด้วยความเจ็บปวดแผ่ซ้านกระจายไปทั่วแผ่นหลังรวมกับความตกใจอีกคราหนึ่งทำให้โอคามิกลืนน้ำแปลกประหลาดนั้นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
โอคามิเหนื่อยจากการประทะกันบวกกับกิจกรรมหน้าอายเมื่อกี้ ดวงตาเล็กหลับไปอยู่ในความมืดมิดรอเวลาที่ร่างกายหายเหนื่อยและตื่นขี้น เก็นอิจิโร่ที่เห็นว่าเจ้าสัตว์เลี้ยงของเขาท่าทางไปต่อไม่ไหว เขาเปลี่ยนจากที่ล่ามคอไว้เป็นล่ามข้อเท้าไว้กับเสาทีเดิมแทน หลังจากนั้นก็ทิ้งเจ้าสัตว์เลี้ยงนี้ไว้ในห้องแล้วไปสะสางธุระอย่างอื่นต่อ
โอคามิตื่นขึ้นมาอีกครั้งเหมือนข้างนอกจะเป็นเวลากลางคืนเสียแล้ว ให้ตายเถอะทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ สาสน์ก็ยังไม่ได้เอาไปให้องค์ชาย ไหนละจะถูกล่ามไว้ในห้องของเก็นอิจิโร่อีก น้ำตาจากดวงตาน้อยๆไหลออกมา เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะร้องออกมาแต่มันมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เขาร้องไห้ออกมา เท้าเล็กขยับจากท่านอนเป็นท่านั่งชันเข่าก้มหน้าไปซุกระหว่างขา โอคามิอยากออกไปพบกับนายเขาเหลือเกิน เวลาผ่านไปซักพักเสียงเคาะอะไรสักอย่างดังขึ้นที่หน้าประตู ใช่แล้วนายของโอคามิมาหาถึงที่นี่ เป็นเรื่องที่ดีที่นายของเขามาหาแต่ที่น่าเจ็บใจคือเก็นอิจิโร่มาพร้อมกับนายของเขา
"องค์ชายจงมอบความเป็นอมตะให้ข้า" เก็นอิจิโร่พูดขึ้น
"..." เด็กชายไม่พูดตอบอะไร พร้อมกลับเดินหันหลังออกไปทางประตู
"ไม่ตอบหมายความว่าอย่างไรหรือขอรับ?"
"ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้านินจาของเจ้าออกไปนะ"
องค์ชายคุโร่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันกลับมาแล้วถามกลับ
"เจ้าจะเอาพลังนี่ไปเพื่ออะไรกัน มันไม่ได้ดีหรอกนะ"
"ก็เพื่ออาชินะไงล่ะ เพื่อให้อาชินะกลับมารุ่งเรืองด้วยพลังสายเลือดมังกร"
"ของพรรคนั้นไม่ทำให้อาชินะรุ่งเรืองขึ้นหรอก"
"งั้นเจ้านินจาก็คงถูกขังไว้เช่นนี้จนกว่าข้าจะได้พลังสายเลือดมังกร"
โอคามิได้ยินเช่นนั้น เขาไม่อยากให้เก็นอิจิโร่ได้พลังสายเลือดมังกร จึงเอ่ยปากขึ้นว่า
"ไม่เป็นไรขอรับท่านคุโร่ ข้ายินดีที่จะทำตามที่ท่านปราถนา ข้าอยู่สภาพนี้ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก"
คุโร่ได้ยินเช่นนั้นก็ลำบากใจ เดินไปหานินจาของเขาอย่างช้าๆ
"จะดีหรือโอคามิ" คุโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ขอรับ"
"ขอบคุณนะโอคามิ ข้าเสียใจนะที่เจ้าต้องมาอยู่สภาพเช่นนี้ แต่ถ้าเจ้าทำเพื่อข้าแล้วเจ้ายินดี ข้าก็ไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจแล้ว"
"ขอรับ"
"ข้ามีธุระที่ต้องจัดการต่อ ข้าขอตัวก่อนนะ ไว้ข้าจะมาเยี่ยมเจ้าอีก" องค์ชายน้อยพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องนี้
"หึ.. ขัดขวางกันเก่งเสียจริง ถึงกับต้องแลกกับความทรมาณ"
"..."
"เอาเถอะสักวันข้าต้องได้พลังนั้นมา"
"ข้าขอเล่นสนุกกับเจ้าต่อดีกว่าเจ้าสัตว์เลี้ยงที่น่าสงสาร"
ร่างใหญ่กระโจนเข้าโอบกอดร่างเล็กที่ไม่ได้ทันตั้งตัว หลังของโอคามิกระแทกเข้าที่เสาไม้อย่างจัง
บดจูบอย่าแรงเหมือนครั้งก่อนที่เคยทำ มือใหญ่ที่ไม่เคยอยู่สุกลวนลามไปมั่วและหยุดที่ยอดดอกสีชมพูนวลนั้น บีบเค้นอย่างกับเป็นสตรีผู้หนึ่ง การบดจูบที่ยาวนานร่างเล็กเริ่มดิ้นรนเพราะอากาศในปอดใกล้จะหมด สักพักร่างสูงก็ปล่อยจูบออกเพราะถ้ายาวนานกว่านี้กลัวว่าร่างเล็กจะเสียชีวิตเสียก่อน โอคามิหอบหายใจเร็วกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดตามที่ร่างกายต้องการ
"เจ้าจะยอมยกพลังสายเลือดมังกรให้ข้าหรือยัง"
"ข้าไม่มีวันยกให้เจ้าหรอก สารเลว"
"ถ้างั้นร่างกายเจ้าก็เป็นของข้าไปชั่วนิรันดร์ ข้าจะทำอะไรกับเจ้าก็ได้"
"เอาสิ เจ้าอยากจะทำอะไรกับข้าก็เชิญเลย" โอคามิเบือนหน้าหนีทันทีที่พูดจบ
"เหอะ.. ปากดีเหลือเกินนะ ข้าจะทำอย่างนี้กับเจ้าไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน" เจ้าของประโยคยิ้มอย่างมีความสุข
"เดี๋ยวข้าจะกลับมา ข้าเตรียมของเล่นไว้ให้"
โอคามิทำสีหน้างุนงงกับคำว่าของเล่น ของเล่นงั้นหรอ
ไม่นานนักเก็นอิจิโร่กลับมาพร้อมกับบางสิ่งที่น่าจะเรียกว่าของเล่นที่เขาว่าไปเมื่อกี้ มันเหมือนกับเครื่องสังหาร ที่นำมือทั้งสองข้างและหัวสอดไว้ในรูสามรูนั้น
"เจ้านี่ไงล่ะ ของเล่นที่ข้ากล่าวถึง ข้าไม่ได้นำเจ้านี่มาฆ่าเจ้าหรอกแต่นำมาเล่นกับเจ้า"
คนตัวสูงพูดจบประโยคก็แก้เชือกที่ผูกไว้ที่ข้อเท้าไว้และนำเจ้าหมาป่าสัตว์เลี้ยงของเขามาไว้ในเครื่องนี้แทน เป็นท่าร่างเล็กคุกเข่าโก่งบั้นท้าย เก็นอิจิโร่เห็นเจ้าหมาป่านี่อยู่ในสภาพนี้ทนไม่ไหวแล้ว น่าย่ำยีกดหัวให้มันจมดินลงซะ
"เจ้า.... โรคจิต" ใบหน้าแดงๆกับน้ำตาคลอเบ้าหันมาพูดประโยคสุดท้ายหลังจากที่หมดคำจะพูด
"ข้าพอใจกับเจ้าในสภาพนี้"
มือใหญ่บีบเค้นกับก้นนวลขาวกลมอย่างแรงรอยแดงโผล่ขึ้นเป็นรอยนิ้วมือ ร่างเล็กร้องซี๊ดออกมาได้ความแสบจากการบีบเค้น ไม่พอคนที่กระทำอย่างป่าเถื่อนไม่วายที่จะดึงเส้นผมของคนที่อยู่ตรงหน้าอีก
"อ้า" ร่างเล็กร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวด
"อะ อ๊า"
โอคามิร้องออกมาเพราะเจ็บที่ช่องทางด้านหลัง ไอ่สิ่งนั้นเข้ามาโดยที่ไม่ได้ทันตั้งตัว การไม่ได้เบิกทางที่ปิดอยู่นานทำให้ทั้งจุกเสียดเจ็บแสบทุกอย่างรวมกับใบหน้าสีแดงเต็มไปด้วยน้ำตา ร่างเล็กหลับตาลงกลั้นความเจ็บปวด แท่งร้อนทะลวงเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ร่างสูงครางออกมาแผ่วเบาอย่างพอใจ
"แน่เหลือเกิน" เก็นอิจิโร่พูดออกมาเป็นการระบายความรู้สึกให้ร่างเล็กฟัง
"อึก"
โอคามิยอมเสียศักศิ์ครีเพื่อปกป้ององค์ชาย เขายอมที่โดนย่ำยีโดยคนที่เขาเกลียดที่สุด
แท่งที่อยู่ภายในช่องทางรักเริ่มขยับเข้าออกพร้อมควานหาจุดเสียวของร่างเล็กหวังที่จะได้ยินเสียงร้องจากเจ้าหมาป่าหน้าสงสารนี้ โอคามิเจ็บปวดทั้งร่างกายทั้งใจน้ำตาไหลรินออกมาไม่หยุด ไอ้โรคจิตนี่เมื่อไหร่จะหยุดการกระทำบ้าบอนี่เสียที
"เจอเสียที"
"อ๊า อื้อ" โอคามิร้องออกมาเพราะรู้สึกเสียวที่ร่างสูงพยายามกระแทกโดนจุดเสียวหลายที
ร่างสูงกระแทกเข้ามาอย่างป่าเถื่อนอีกสักพัก ก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาทางช่องทางของร่างเล็ก ร่างที่นอนอยู่ปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มพื้นห้อง ทำให้ดวงตาน้อยเริ่มลอยและแลบลิ้นห้อยออกมา เก็นอิจิโร่ยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เห็นสีหน้าแบบนั้นจากคนที่เขาย่ำยี
เก็นอิจิโร่ทิ้งเจ้าสัตว์เลี้ยงที่ไว้ระบายความไคร่นี้ไว้ในห้องอีกก่อนที่จะไปชำระล้างร่างกายที่สุขาส่วนหนึ่งในปราสาท และกลับมาพร้อมผ้าผืนเล็กชุบน้ำเอามาเช็ดตัวเจ้าหมาป่าของเขา
"ข้าต้องถนอมเจ้าไว้บ้าง เดี๋ยวเจ้าจะเสียสุขภาพแล้วตายเสียก่อน ไม่งั้นข้าก็ไม่สนุกหาเจ้าป่วยตาย"
"..."
"เจ้ามานอนกับข้าสิ"
เจ้าของห้องพูดเสร็จก็ปลดพันธนาการเจ้าหมาป่านี้และพามานอนลงบนฝูกนุ่มๆ ร่างใหญ่กอดกกร่างเล็กก่อนที่จะเข้าสู้ห้วงนิทราไปทั้งสอง
-終わりますした-
-みんなさん ありがとうございます-
แอร๊--- เขิล -///- คราวนี้ค่อนข้างรุ่นแรงนะคะ(ค่อนข้าง?) ถ้าผิดพลาดอย่างไรก็ขอโทษด้วยนะคะ มินนะซัง
ดาบที่จ่ออยู่ที่คอถูกเก็บเข้าฝัก ตามด้วยคำถามอีก
"ทำไมเจ้าถึงเข้ามาโดยพลการแบบนี้?"
"..."
เก็นอิจิโร่คิดไว้อยู่แล้วว่า คำตอบมันคงไม่พ้นนายของมันแน่ๆ เก็นอิจิโร่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเจ้านินจาหน้าตายไร้อารมณ์นี่อีกต่อไปแล้ว แต่การเข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้มันก็ทำให้เจ้าของห้องไม่สบายใจอยู่ดี นี่เขาควรจะจับมันพันธนาการเป็นการลงโทษไว้ที่คุกดีหรือไม่
"เจ้าอย่าเพิ่งไป"
"ในเมื่อเจ้าเข้ามาแล้ว ข้าก็จะไม่ให้เจ้าออกไป"
"ข้าจะพันธนาการเจ้าไว้ในห้องของข้าจนกว่าข้าจะพอใจ"
โอคามินำดาบออกมาจากฝักพร้อมต่อสู้ เป็นการปฏิเสธว่าเขาไม่ยอมที่จะถูกขังไว้ในห้องนี้แน่นอน
โอคามิพลาดท่าให้กับเก็นอิจิโร่อีกครั้ง ดาบเล่มยาวปักเข้าที่กลางอก ร่างนั้นล้มลงไปนอนกับพื้น
"หึ.."
"แค่นี้เองรึ"
ร่างที่นอนอยู่กลับลุกขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อด้วยพลังสายเลือดมังกร พลังนี้เก็อิจิโร่ก็ปราถนาที่จะได้มันมาเหมือนกันแต่องค์ชายไม่ยอมยกให้นี่สิ
โอคามิอยู่ในสภาพไม่มีเรี่ยวแรง ถึงแม้ว่าเขาจะฆ่าไม่ตายแต่เขาก็เหนื่อยที่จะสู้ต่อในตอนนี้ เก็นอิจิโร่นำเชือกเส้นหนึ่งมา โอคามิไม่ได้คิดอะไรว่าเขาจะทำอะไรต่อไปจนเก็นอิจิโร่พูดขึ้นมา
"ข้าจะมัดเชือกนี้ไว้ที่คอเจ้าแล้วล่ามเจ้าไว้เยี่ยงสุนัข"
"อึก.. ว่าอย่างไรนะ เชือก?" ดวงตาน้อยเบิกโพลง แน่นอนเพราะประโยคเมื่อกี้ทำเอาไปไม่ถูก
"ใช่พันธนาการเจ้าเอาไว้อย่างไรไงล่ะ เหมือนสุนัขไม่ก็สัตว์เลี้ยงภายใต้เจ้านายของของมัน" เก็นอิจิโร่พูดพลางมัดเจ้านินจาขององค์ชายที่น่าสงสารนี่ไว้กับเสาสักต้นหนึ่งในห้องนี้
ร่างเล็กยังคงไม่พูดอะไร ได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่คนตรงหน้าทำลงกับเขา ยังไม่รู้ตัวว่าเครื่องแต่งกายที่ใส่มาปกปิดร่างกายมิดชิด ถูกนำออกด้วยน้ำมือของคนตรงหน้า
ริมฝีปากร้อนประกบริมฝีปากของคนภายใต้อาณัติ รสเฝื่อนขมจากการกดจูบที่รุนแรง ลิ้นร้อนเกี่ยวพันกันมั่วไปหมด การกดจูบครั้งนี้ทำให้ร่างที่ถูกจูบกลับมีอารมณ์ร่วมขึ้นมา
"เจ้าก็ไม่เลวนี่" เก็นอิจิโร่พูดชมร่างเล็กพรางถอดเกราะที่สวมใส่อยู่ออก
โอคามิยังคงไม่ตอบอะไรเพราะเขาไม่แน่ใจกับความรู้สึกนี้ เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน การถูกมัดด้วยเชือกเหมือนสัตว์แล้วถูกจูบโดยเจ้าของ ถ้ามันทำให้เขารู้สึกดีเขาอาจจะยอมกระทำอะไรแบบนั้นก็ได้
แก่นกายร้อนตั้งชูชันถูกนำออกมาตรงชี้ไปยังที่โอคามิ เก็นอิจิโร่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เรียกร่างเล็กให้มาอมสิ่งที่น่าอายนั้น
"แค่อมแล้วรูดรั้ง"
"..."
เวลาผ่านไปซักยี่สิบวิพักโอคามิก็ไม่ยอมทำให้เขาเสียทีเอาแต่ก้มหน้าอยู่นั้นแหละ เก็นอิจิโร่อดทนไม่ไหวใช้แส้ที่ข้างๆเขาฟาดเข้าไปที่ก้นของร่างเล็กหนึ่งทีเต็มแรง
"โอ้ย... อะอึก"
ร่างเล็กสะดุ้งและบิดเร้าด้วยความตกใจและเจ็บแสบ ในขณะที่โอคามิกำลังเบือนหน้าเข้าไปหาสิ่งหน้าอายที่ตั้งชูชัน ไม่วายที่จะถูกฟาดไปอีกสองสามที รอยแดงจากแส้ฟาดนั้นขึ้นมาที่ก้นนวลอย่างชัดเจน
ปากสีแดงที่ช้ำจาการจูบอย่างรุนแรงคอ้าปากเลียส่วนหัวของแท่งร้อนที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ร่างสูงถึงกับตัวกระตุกเพราะความเสียว
"อา.." เจ้าของสัตว์เลี้ยงครางออกมาเล็กน้อยเพราะเจ้าสัตว์เลี้ยงของเขา
"เจ้าอมให้มิดเสียสิ"
โอคามิทำตามทันที แท่งร้อนลึกเข้าไปในโพรงปากจนถึงคอหอย ร่างเล็กสำลักออกมา น้ำตาเอ่อล้นกับใบหน้าสีแดงก่ำ ทำให้คนตรงหน้าทนไม่ไหวแล้วที่จะย่ำยีเจ้าสัตว์เลี้ยงให้มากกว่านี้ มือใหญ่ที่ทนไม่ไหวตบไปที่ใบหน้าของโอคามิอย่างแรง โอคามิงุนงงกับการกระทำเมื่อกี้ไปชั่วขณะ
"เจ้าหยุดทำไม"
"ข้าไม่อยากทำสิ่งหน้าอายนี่แล้ว"
"แต่นี้คือบทลงโทษที่เจ้าเข้ามาในห้องของข้า ถ้าเจ้าถามมากพูดมากข้าจะฟาดเจ้าเสียอีกที"
ร่างเล็กเลือกที่จะไม่เจ็บปวดโดยการก้มหน้าไปอมแท่งร้อนนั้นต่อ
"นั่นแหละ เจ้านินจาขององค์ชาย"
"อมจนกว่าข้าจะเสร็จในปากของเจ้า"
ไม่นานนักน้ำแปลกประหลาดถูกปลดปล่อยออกมาเต็มปากของร่างเล็ก ร่างเล็กเบือนหน้าหนีพร้อมที่จะคายน้ำบ้านั้นออกมาตรงพื้นนั้น
เก็นอิจิโร่เห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้ากำลังจะคลายน้ำนั้นออกจากปาก เขาฟาดลงไปเต็มแรงที่แผ่นหลังของโอคามิ ความแสบตามด้วยความเจ็บปวดแผ่ซ้านกระจายไปทั่วแผ่นหลังรวมกับความตกใจอีกคราหนึ่งทำให้โอคามิกลืนน้ำแปลกประหลาดนั้นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
โอคามิเหนื่อยจากการประทะกันบวกกับกิจกรรมหน้าอายเมื่อกี้ ดวงตาเล็กหลับไปอยู่ในความมืดมิดรอเวลาที่ร่างกายหายเหนื่อยและตื่นขี้น เก็นอิจิโร่ที่เห็นว่าเจ้าสัตว์เลี้ยงของเขาท่าทางไปต่อไม่ไหว เขาเปลี่ยนจากที่ล่ามคอไว้เป็นล่ามข้อเท้าไว้กับเสาทีเดิมแทน หลังจากนั้นก็ทิ้งเจ้าสัตว์เลี้ยงนี้ไว้ในห้องแล้วไปสะสางธุระอย่างอื่นต่อ
โอคามิตื่นขึ้นมาอีกครั้งเหมือนข้างนอกจะเป็นเวลากลางคืนเสียแล้ว ให้ตายเถอะทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ สาสน์ก็ยังไม่ได้เอาไปให้องค์ชาย ไหนละจะถูกล่ามไว้ในห้องของเก็นอิจิโร่อีก น้ำตาจากดวงตาน้อยๆไหลออกมา เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะร้องออกมาแต่มันมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เขาร้องไห้ออกมา เท้าเล็กขยับจากท่านอนเป็นท่านั่งชันเข่าก้มหน้าไปซุกระหว่างขา โอคามิอยากออกไปพบกับนายเขาเหลือเกิน เวลาผ่านไปซักพักเสียงเคาะอะไรสักอย่างดังขึ้นที่หน้าประตู ใช่แล้วนายของโอคามิมาหาถึงที่นี่ เป็นเรื่องที่ดีที่นายของเขามาหาแต่ที่น่าเจ็บใจคือเก็นอิจิโร่มาพร้อมกับนายของเขา
"องค์ชายจงมอบความเป็นอมตะให้ข้า" เก็นอิจิโร่พูดขึ้น
"..." เด็กชายไม่พูดตอบอะไร พร้อมกลับเดินหันหลังออกไปทางประตู
"ไม่ตอบหมายความว่าอย่างไรหรือขอรับ?"
"ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้านินจาของเจ้าออกไปนะ"
องค์ชายคุโร่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันกลับมาแล้วถามกลับ
"เจ้าจะเอาพลังนี่ไปเพื่ออะไรกัน มันไม่ได้ดีหรอกนะ"
"ก็เพื่ออาชินะไงล่ะ เพื่อให้อาชินะกลับมารุ่งเรืองด้วยพลังสายเลือดมังกร"
"ของพรรคนั้นไม่ทำให้อาชินะรุ่งเรืองขึ้นหรอก"
"งั้นเจ้านินจาก็คงถูกขังไว้เช่นนี้จนกว่าข้าจะได้พลังสายเลือดมังกร"
โอคามิได้ยินเช่นนั้น เขาไม่อยากให้เก็นอิจิโร่ได้พลังสายเลือดมังกร จึงเอ่ยปากขึ้นว่า
"ไม่เป็นไรขอรับท่านคุโร่ ข้ายินดีที่จะทำตามที่ท่านปราถนา ข้าอยู่สภาพนี้ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก"
คุโร่ได้ยินเช่นนั้นก็ลำบากใจ เดินไปหานินจาของเขาอย่างช้าๆ
"จะดีหรือโอคามิ" คุโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ขอรับ"
"ขอบคุณนะโอคามิ ข้าเสียใจนะที่เจ้าต้องมาอยู่สภาพเช่นนี้ แต่ถ้าเจ้าทำเพื่อข้าแล้วเจ้ายินดี ข้าก็ไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจแล้ว"
"ขอรับ"
"ข้ามีธุระที่ต้องจัดการต่อ ข้าขอตัวก่อนนะ ไว้ข้าจะมาเยี่ยมเจ้าอีก" องค์ชายน้อยพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องนี้
"หึ.. ขัดขวางกันเก่งเสียจริง ถึงกับต้องแลกกับความทรมาณ"
"..."
"เอาเถอะสักวันข้าต้องได้พลังนั้นมา"
"ข้าขอเล่นสนุกกับเจ้าต่อดีกว่าเจ้าสัตว์เลี้ยงที่น่าสงสาร"
ร่างใหญ่กระโจนเข้าโอบกอดร่างเล็กที่ไม่ได้ทันตั้งตัว หลังของโอคามิกระแทกเข้าที่เสาไม้อย่างจัง
บดจูบอย่าแรงเหมือนครั้งก่อนที่เคยทำ มือใหญ่ที่ไม่เคยอยู่สุกลวนลามไปมั่วและหยุดที่ยอดดอกสีชมพูนวลนั้น บีบเค้นอย่างกับเป็นสตรีผู้หนึ่ง การบดจูบที่ยาวนานร่างเล็กเริ่มดิ้นรนเพราะอากาศในปอดใกล้จะหมด สักพักร่างสูงก็ปล่อยจูบออกเพราะถ้ายาวนานกว่านี้กลัวว่าร่างเล็กจะเสียชีวิตเสียก่อน โอคามิหอบหายใจเร็วกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดตามที่ร่างกายต้องการ
"เจ้าจะยอมยกพลังสายเลือดมังกรให้ข้าหรือยัง"
"ข้าไม่มีวันยกให้เจ้าหรอก สารเลว"
"ถ้างั้นร่างกายเจ้าก็เป็นของข้าไปชั่วนิรันดร์ ข้าจะทำอะไรกับเจ้าก็ได้"
"เอาสิ เจ้าอยากจะทำอะไรกับข้าก็เชิญเลย" โอคามิเบือนหน้าหนีทันทีที่พูดจบ
"เหอะ.. ปากดีเหลือเกินนะ ข้าจะทำอย่างนี้กับเจ้าไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน" เจ้าของประโยคยิ้มอย่างมีความสุข
"เดี๋ยวข้าจะกลับมา ข้าเตรียมของเล่นไว้ให้"
โอคามิทำสีหน้างุนงงกับคำว่าของเล่น ของเล่นงั้นหรอ
ไม่นานนักเก็นอิจิโร่กลับมาพร้อมกับบางสิ่งที่น่าจะเรียกว่าของเล่นที่เขาว่าไปเมื่อกี้ มันเหมือนกับเครื่องสังหาร ที่นำมือทั้งสองข้างและหัวสอดไว้ในรูสามรูนั้น
"เจ้านี่ไงล่ะ ของเล่นที่ข้ากล่าวถึง ข้าไม่ได้นำเจ้านี่มาฆ่าเจ้าหรอกแต่นำมาเล่นกับเจ้า"
คนตัวสูงพูดจบประโยคก็แก้เชือกที่ผูกไว้ที่ข้อเท้าไว้และนำเจ้าหมาป่าสัตว์เลี้ยงของเขามาไว้ในเครื่องนี้แทน เป็นท่าร่างเล็กคุกเข่าโก่งบั้นท้าย เก็นอิจิโร่เห็นเจ้าหมาป่านี่อยู่ในสภาพนี้ทนไม่ไหวแล้ว น่าย่ำยีกดหัวให้มันจมดินลงซะ
"เจ้า.... โรคจิต" ใบหน้าแดงๆกับน้ำตาคลอเบ้าหันมาพูดประโยคสุดท้ายหลังจากที่หมดคำจะพูด
"ข้าพอใจกับเจ้าในสภาพนี้"
มือใหญ่บีบเค้นกับก้นนวลขาวกลมอย่างแรงรอยแดงโผล่ขึ้นเป็นรอยนิ้วมือ ร่างเล็กร้องซี๊ดออกมาได้ความแสบจากการบีบเค้น ไม่พอคนที่กระทำอย่างป่าเถื่อนไม่วายที่จะดึงเส้นผมของคนที่อยู่ตรงหน้าอีก
"อ้า" ร่างเล็กร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวด
"อะ อ๊า"
โอคามิร้องออกมาเพราะเจ็บที่ช่องทางด้านหลัง ไอ่สิ่งนั้นเข้ามาโดยที่ไม่ได้ทันตั้งตัว การไม่ได้เบิกทางที่ปิดอยู่นานทำให้ทั้งจุกเสียดเจ็บแสบทุกอย่างรวมกับใบหน้าสีแดงเต็มไปด้วยน้ำตา ร่างเล็กหลับตาลงกลั้นความเจ็บปวด แท่งร้อนทะลวงเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ร่างสูงครางออกมาแผ่วเบาอย่างพอใจ
"แน่เหลือเกิน" เก็นอิจิโร่พูดออกมาเป็นการระบายความรู้สึกให้ร่างเล็กฟัง
"อึก"
โอคามิยอมเสียศักศิ์ครีเพื่อปกป้ององค์ชาย เขายอมที่โดนย่ำยีโดยคนที่เขาเกลียดที่สุด
แท่งที่อยู่ภายในช่องทางรักเริ่มขยับเข้าออกพร้อมควานหาจุดเสียวของร่างเล็กหวังที่จะได้ยินเสียงร้องจากเจ้าหมาป่าหน้าสงสารนี้ โอคามิเจ็บปวดทั้งร่างกายทั้งใจน้ำตาไหลรินออกมาไม่หยุด ไอ้โรคจิตนี่เมื่อไหร่จะหยุดการกระทำบ้าบอนี่เสียที
"เจอเสียที"
"อ๊า อื้อ" โอคามิร้องออกมาเพราะรู้สึกเสียวที่ร่างสูงพยายามกระแทกโดนจุดเสียวหลายที
ร่างสูงกระแทกเข้ามาอย่างป่าเถื่อนอีกสักพัก ก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาทางช่องทางของร่างเล็ก ร่างที่นอนอยู่ปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มพื้นห้อง ทำให้ดวงตาน้อยเริ่มลอยและแลบลิ้นห้อยออกมา เก็นอิจิโร่ยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เห็นสีหน้าแบบนั้นจากคนที่เขาย่ำยี
เก็นอิจิโร่ทิ้งเจ้าสัตว์เลี้ยงที่ไว้ระบายความไคร่นี้ไว้ในห้องอีกก่อนที่จะไปชำระล้างร่างกายที่สุขาส่วนหนึ่งในปราสาท และกลับมาพร้อมผ้าผืนเล็กชุบน้ำเอามาเช็ดตัวเจ้าหมาป่าของเขา
"ข้าต้องถนอมเจ้าไว้บ้าง เดี๋ยวเจ้าจะเสียสุขภาพแล้วตายเสียก่อน ไม่งั้นข้าก็ไม่สนุกหาเจ้าป่วยตาย"
"..."
"เจ้ามานอนกับข้าสิ"
เจ้าของห้องพูดเสร็จก็ปลดพันธนาการเจ้าหมาป่านี้และพามานอนลงบนฝูกนุ่มๆ ร่างใหญ่กอดกกร่างเล็กก่อนที่จะเข้าสู้ห้วงนิทราไปทั้งสอง
-終わりますした-
-みんなさん ありがとうございます-
แอร๊--- เขิล -///- คราวนี้ค่อนข้างรุ่นแรงนะคะ(ค่อนข้าง?) ถ้าผิดพลาดอย่างไรก็ขอโทษด้วยนะคะ มินนะซัง
